पुनर्भेट

सकाळी १०-१०.३० ची वेळ तिचा फोन वाजला , नंबर पहिला आणि तिला थोडा धक्का बसला आज अचानक इतक्या वर्षांनी. तिने फोन उचलला समोरून "हॅलो कशी आहेस?" त्याचा आवाज. तिने जेमतेम हुंदका गिळत उत्तर दिले "बरी आहे आणि तू?" . "ठीक " नेहमी प्रमाणे एका शब्दात उत्तर. त्याच्या पुढच्या प्रश्नाने ती थोडी गडबडली, " उद्या काय करते आहेस भेटशील का?" एकदम अनपेक्षित. कितीतरी वर्षांनी अचानक त्याचा आवाज ऐकून आधीच तिच्या पोटात गोळा आला होता त्यात भेटणे म्हणजे डोक्यावरून पाणी. तिने विचारले कुठे? आपल्या नेहमीच्या ठिकाणी संध्याकाळी ४. ३० ला भेटू. ती हो म्हणाली आणि फोन ठेवला. परत एकदा तिचे मन भूतकाळात गेले. मोठ्या मुश्किलीने ती सगळे विसरायचा प्रयत्न करत होती. अशक्य गोष्टी शक्य करायचा खोटा प्रयत्न. आणि आज अचानक त्याचे असे परत येणे. तिला भूतकाळ डोळ्यासमोरून जात होता त्यांची पहिली भेट. पहिला स्पर्श. त्यांचे बोलणे भेटणे सगळेच. आज त्याचा फोन हि त्याच वेळेत आला ज्या वेळेत नेहमी त्याचा गुड मॉर्निंग चा मेसेज यायचा.  दोघांचे एकमेकांवर प्रेम होते पण ती  प्रत्येक वेळी  व्यक्त होत होती , तो कधीतरिच. तिला खूप काळजी होती त्याची आणि जरा जास्तच प्रेम होते तिचे. कदाचित हेच नकोसे झाले होते त्याला. तिचे त्याच्यावर हक्क गाजवणे त्याला जड गेले. तिला त्याचा तो शेवटचा फोन आठवला आणि इतक्या वर्षांनीही तिच्या अंगावर सर्रकन काटा उभा राहिला. किती तोडून बोलला होता तो. कानात शिसे ओतावे तसे प्रत्येक शब्द पडत होते कानावर. तिने सगळी कल्पना देऊनही त्याने तेच केले होते ज्याची तिला भीती होती. ती त्याच्या कडे आपले मन मोकळे करत होती. आपली सगळी सुख दुःख त्याला सांगत होती. म्हणूनच कदाचित त्याचे एक वाक्य तिला जास्त खटकले होती " तुमचे त्रास तुमच्या जवळ ठेवा, मला सांगू नको". त्याच्याशी बोलताना तिला जाणवत होते कि तिचीही चूक होतीच. जरा जास्तच अधीर झाली होती ती त्याला भेटायला. त्याची त्या वेळची  परिस्थिती माहित असूनही तिने समजुदार पण दाखवला नाही. त्याची शिक्षा तिला मिळाली होती त्याने तिला सगळीकडे ब्लॉक केले होते. फोन ठेवताना तिने म्हटलेले सॉरी हि त्याला नकोसे झाले होते. तो दिवस आणि आजचा दिवस काही कॉन्टॅक्ट नव्हता त्यांचा. मग आज अचानक?

दुसऱ्या दिवशी पटापट कामे आटपून निघाली. उशीर नको व्हायला म्हणून जरा अंमळ लवकरच निघाली. काल  पासून चित्त थाऱ्यावर नव्हते. भेटून काय बोलणार? का काही राहिले होते ते ऐकवायला परत? हजार शंका. चांगल्या गोष्टींपेक्षा वाईट विचारच जास्त होते. ठरल्या ठिकाणी वेळे आधीच आणि आश्चर्य तो तिच्या आधीच आला होता. काही बदल झाले नव्हते झाले त्याच्यात तसाच होता चेहऱ्यावरचे तेज हि जराही कमी नव्हते. तिला पाहून त्याचे डोळे हि लाकाकले , जसे आधी व्हायचे तसेच. तिच्या डोळ्यात मात्र पाणी होते. इतक्या वर्षांनी. मधल्या काळात जणू गायबच झाला होता तो. एकमेकांना बघून नुसते हसले आणि दोघे आत गेले , नेहमीच्या टेबल वर जाऊन बसले. तो तिला टक लावून पाहत होता. तिची मात्र हिम्मत होत नव्हती त्याच्या कडे पाहायची, आणि डोळ्यातले पाणी लपवायला ती खाली  मान घालून बसली होती. एक भयाण शांतात होती दोघांमध्ये. जशी त्याच्या पहिल्या भेटीच्या वेळी आणि शेवटच्या फोन च्या वेळी होती. शेवटी तोच बोलला कशी आहेस? तिने जेमतेम मन डोलावली. मग तो बोलत होता. त्या वेळी रागाच्या भरात खुप बोललो. पण काही केल्या राग शांत होत नव्हता , आणि परत तू तसेच वागशील म्हणून बोललोच नाही. वाटत होते कधीतरी भेटावे बोलावे पण परत तुझे वागणे आठवले कि नको वाटायचे. ती शांतपणे ऐकत होती. डोळ्यातून अश्रूंची धार सुरूच होती. तशाच कातर  आवाजात तिने सुरवात केली, मला हि पटले होते कि चूक दोघांचींहि होती. मी खरंच समजुदारपणा दाखवायला हवा होता, पण काही गोष्टी नाही घडत आपल्या मनासारख्या. आणि नंतर कशी माफी मागणार होते तुझी , तू सगळे मार्ग बंद केले होतेस. तू ब्लॉक करूनही मी रोज मेसेज करत होते पण जोपर्यंत मी धीर धरला होता ते मेसेज पोचलेच नाही आणि मग मी आशा सोडून दिली. नंतर ती भडाभडा बोलत होती तो फक्त ऐकत होता. थोडासा तो हि हळवा झाला होता. आणि त्याच्या तोंडून पटकन  निघाले "सॉरी" . तिने हि  पटकन वर पहिले त्याच्या हातावर हात ठेवून थँक्स म्हणाली आणि छोटीशी स्माईल दिली. इतक्या वेळात प्रथम दोघांनी एकमेकांकडे पहिले होते. तो पटकन म्हणाला खूप बदलली आहेस तू. तिचे उत्तर " तूच शिकवलंस". ना विसरणार धडा दिलास.  मग सगळ्या जुन्या आठवणी , इतर गप्पा मधेच रडून मधेच हसून दोघे बोलत होते मनमोकळे . खूप वर्षांनी . दोघे निघाली तो म्हणाला सोडू का म्हणाली नको जाईन मी , त्याला अपेक्षित नव्हते हे. थोडा नाराज झाला तो. तिने रिक्षा थांबवली. दोन पावले पुढे जाऊन परत मागे फिरली त्याच्या जवळ येऊन म्हणाली " I still Love you" . तो हि पटकन "me too" म्हणाला. त्याने विचारले आता कधी भेटशील , तिने हसून उत्तर दिले " नो आयडिया ", आणि निघून गेली. तो हसत तिच्या पाठमोऱ्या आकृती कडे पाहत राहिला. पुढच्या भेटीची स्वप्न पाहत ...................................................