विंदा म्हंटले की एकच वाक्य डोळ्यासमोर येते ते म्हणजे माझी "ती फुलराणी". मी तिला पहिल्यांदा पाहिले ते शाळेत कुठल्यातरी कार्यक्रमाला ती फुलराणी करताना . तेव्हाच मला ती आवडली होती. गोरा रंग, कुरळे केस दोन वेण्या खूप गोड दिसत होती. खरंच त्या वेळी तिला पाहिल्यावर "ती पाहताच बाला कलीजा खलास झाला" अशी अवस्था आमच्या शाळेतील बऱ्याच मुलांची झाली असेल तिला ते सांगण्याची हिंमत मात्र कुणाची झाली होती की नाही माहीत नाही. संगीतामध्ये जशी जोडगोळी असते तशी आमच्या वर्गात होती माधवी आणि विंदा. एकीचे नाव घेतले की आपोआपच दुसरीचे नाव यायचे त्यावेळी.
शाळेत नाही पण कॉलेजमध्ये असताना आमच्या दोघींमध्ये बरेच छोटे छोटे वाद व्हायचे, पण कधी आम्हाला तिसऱ्या व्यक्ती ची गरज नाही लागली अमच्यात सलोखा घडवायला. आमचे हे लुटुपुटू चे वाद जास्तीत जास्त एक दिवस चालायचे. बहुतेक वेळा हे वाद विंदांच्या उशिरा येण्यावरून व्हायचे.
आमचे कॉलेज वेगवेगळे होते पण क्लास एकच वैद्यांसरांचा. खूप धमाल केली ५ वर्षे. क्लास च्या गॅदरिंग ला आम्ही रुक्मिणी रुक्मिणी गाण्यावर नृत्य केले होते. विंदांच्या दुसऱ्या घरी आम्ही तालीम करायचो तिथे ही तालीम कमी आणि टाइमपास च जास्त व्हायचा. क्लास मध्ये आमचा एक मित्र होता कविश शाह. पण विंदा ने त्याच्याशी आजपर्यंत मैत्री जपली आहे मस्त, त्यानिमित्ताने आम्हालाही आमच्या जुना मित्र परत सापडला. विंदांच्या घरचे , कॉलेज मधले मित्रमैत्रिणी सगळेच मला ओळखतात. तसेच माझ्या घरचे नातेवाईक ती तुझी गोरी मैत्रीण म्हणून तिला ओळखतात.
कॉलेज ला असताना माझ्या हातात एक अंगठी होती ती विंदा ला खूप आवडायची. एकदा सहज तिने ती घालून पहिली आणि ती तिच्याकडेच राहिली. आमच्या दोघींच्या ही ती गोष्ट लक्षात आली नाही. दुसऱ्या दिवशी क्लास ला आल्या आल्या तिने ती अंगठी माझ्या हातात दिली. घरी तिची आजी तिला खूप ओरडली होती. आणि विंदांच्या आजीचे रागावणे आम्हाला सगळ्यांना माहीत होते. तिचे आपण ऐकत नाही तोपर्यंत ती आपल्याला बजावत राहणार. आजीचा सगळ्यात जास्त ओरडा कुणी खाल्ला असेल तर ती मी. तरीही तिची आजी जितकी रागावायची तितकी प्रेमळ ही होती. तिच्या तिन्ही नातवंडांवर तिचा खूप जीव होता.
विंदा चा तिच्या अण्णांवर आणि दादावर जास्त प्रेम. तिच्यासाठी तिचा दादा एक चांगला मित्र. पण मला आठवतंय एका व्यक्तीवरून तिच्या दादाने तिच्याशी अबोला धरला होता त्यावेळी झालेली विंदाची तगमग मी खूप जवळून पहिली आहे. त्यावेळी तिने दादा साठी (नक्की आठवत नाहीये) पण एक पत्र किंवा डायरी लिहिली होती. आणि तो अबोला सुटल्यावर तिचा आनंद ही आम्ही अनुभवला आहे.
विंदाने बहुतेक माझ्या घरी पहिल्यांदा नॉन व्हेज खाल्ले होते. ती घरी आली आणि मासे केले असले की ती आवडीने खायची. म्हणजे तिला माझ्या घरी आल्यावर व्हेज नकोच असायचे. माझ्या घरी केलेली मुशी तिच्या खूप आवडीची. कधी ही पोहे न खाणारी मी विंदांच्या हातचे दडपे पोहे आवडीने खायचे. तिच्या हाताच्या त्या पोह्याची चव अजून रेंगाळते आहे जिभेवर. तिच्या हातची फणसाची भाजी ही मस्तच.
आम्ही तेरावीत असताना एका नाटकाच्या ग्रुप मध्ये काम केले होते, तेव्हा आमच्या ग्रुप मध्ये फक्त विंदांच्या एकटीचे नाव पेपरमध्ये आले होते. आम्ही सगळ्यांना तो पेपर दाखवत सुटलो होतो.
अजून एक गोष्ट एखादी चुकीची गोष्ट केलेली पटत नाही ती लगेच समोरच्याची शाळा घेते. आमच्या पिकनिक च्या वेळी त्या रिसॉर्ट ला आलेला एक अभिनेता आमच्या मुलांवर ओरडला होता तेव्हा तिने त्याचीही शाळा घेतलीं होती.
विंदाची अजून एक सवय होती जी आता आठवली की हसू येते. काही झाले आणि आपण चुकून म्हटले की नाच आता तर ही वेळ काळ स्थळ न पाहता हात हवेत फिरवून नाचायला लागायची. आणि अय्या!!! किती गोड !! हे बोलायची तिची सवय. त्यावर मी तिला नेहमी म्हणायचे चाटून पाहिलेस का? आणि मग ती जीभ बाहेर काढून दाखवायची.
विंदा दिसायला छान, हुशार, बोलणे ही लकबी सगळ्या बाबतीत उजवी पण तरीही आमच्यात कधी द्वेष, मत्सर, चढाओढ नव्हती.उलट एकाचे कौतुक झाले की आम्हाला आनंदच होतो. आजही आम्ही मस्करीत कधीतरी म्हणतो की विंदा असली की मुलांना आम्ही इतर मुली दिसत नाही. एक गोष्ट आवर्जून सांगावीशी वाटते की मला कधी कधी एक प्रश्न पडतो कीशाळा कॉलेज मध्ये जिच्याशी इतके वाद घातलेत तीच ही का? आता जेव्हा कधी आम्ही फोनवर बोलतो ( शकतो काही वाईट बातमी असेल किंवा मी चिडून ग्रुप लेफ्ट केला असेल) ती अगदी मोठ्या बहिणी सारखी माझी समजूत घालते. आजही फोन केल्यावर भेटल्यावर आम्ही आमची बरीच गुपितं एकमेकींना सांगतो. आणि जुन्या आठवणी काढून खूप हसतो.
जास्त कुणाला माहीत नाहीये पण विंदा ने पु ल रंजन नावाच्या नाटकाचे २५ एक प्रयोग केलेत. आणि माझी मनापासून इच्छा आहे की तिने आतापर्यंत गृहिणीची भूमिका अत्यंत छान पार पाडली आहे तर आता तिने एकदा तरी परत रंगभूमीवर यावे. नाटकाच्या बोर्ड वर परत एकदा तिचे नाव पाहायला आपल्या सगळ्यांना नक्कीच आवडेल.
आणि त्यांचे हे व्ही नावाचे चौकोनी कुटुंब असेच खुश राहू दे.
आतापर्यंत तुला ती फुलराणी करून दाखव असे सारखे सांगून मी खूप त्रास दिला त्याबद्दल सॉरी. पण या ब्लॉग चे बक्षीस म्हणून आपण भेटल्यावर तू एकदा नक्कीच करून दाखवशील ना😉😘
शाळेत नाही पण कॉलेजमध्ये असताना आमच्या दोघींमध्ये बरेच छोटे छोटे वाद व्हायचे, पण कधी आम्हाला तिसऱ्या व्यक्ती ची गरज नाही लागली अमच्यात सलोखा घडवायला. आमचे हे लुटुपुटू चे वाद जास्तीत जास्त एक दिवस चालायचे. बहुतेक वेळा हे वाद विंदांच्या उशिरा येण्यावरून व्हायचे.
आमचे कॉलेज वेगवेगळे होते पण क्लास एकच वैद्यांसरांचा. खूप धमाल केली ५ वर्षे. क्लास च्या गॅदरिंग ला आम्ही रुक्मिणी रुक्मिणी गाण्यावर नृत्य केले होते. विंदांच्या दुसऱ्या घरी आम्ही तालीम करायचो तिथे ही तालीम कमी आणि टाइमपास च जास्त व्हायचा. क्लास मध्ये आमचा एक मित्र होता कविश शाह. पण विंदा ने त्याच्याशी आजपर्यंत मैत्री जपली आहे मस्त, त्यानिमित्ताने आम्हालाही आमच्या जुना मित्र परत सापडला. विंदांच्या घरचे , कॉलेज मधले मित्रमैत्रिणी सगळेच मला ओळखतात. तसेच माझ्या घरचे नातेवाईक ती तुझी गोरी मैत्रीण म्हणून तिला ओळखतात.
कॉलेज ला असताना माझ्या हातात एक अंगठी होती ती विंदा ला खूप आवडायची. एकदा सहज तिने ती घालून पहिली आणि ती तिच्याकडेच राहिली. आमच्या दोघींच्या ही ती गोष्ट लक्षात आली नाही. दुसऱ्या दिवशी क्लास ला आल्या आल्या तिने ती अंगठी माझ्या हातात दिली. घरी तिची आजी तिला खूप ओरडली होती. आणि विंदांच्या आजीचे रागावणे आम्हाला सगळ्यांना माहीत होते. तिचे आपण ऐकत नाही तोपर्यंत ती आपल्याला बजावत राहणार. आजीचा सगळ्यात जास्त ओरडा कुणी खाल्ला असेल तर ती मी. तरीही तिची आजी जितकी रागावायची तितकी प्रेमळ ही होती. तिच्या तिन्ही नातवंडांवर तिचा खूप जीव होता.
विंदा चा तिच्या अण्णांवर आणि दादावर जास्त प्रेम. तिच्यासाठी तिचा दादा एक चांगला मित्र. पण मला आठवतंय एका व्यक्तीवरून तिच्या दादाने तिच्याशी अबोला धरला होता त्यावेळी झालेली विंदाची तगमग मी खूप जवळून पहिली आहे. त्यावेळी तिने दादा साठी (नक्की आठवत नाहीये) पण एक पत्र किंवा डायरी लिहिली होती. आणि तो अबोला सुटल्यावर तिचा आनंद ही आम्ही अनुभवला आहे.
विंदाने बहुतेक माझ्या घरी पहिल्यांदा नॉन व्हेज खाल्ले होते. ती घरी आली आणि मासे केले असले की ती आवडीने खायची. म्हणजे तिला माझ्या घरी आल्यावर व्हेज नकोच असायचे. माझ्या घरी केलेली मुशी तिच्या खूप आवडीची. कधी ही पोहे न खाणारी मी विंदांच्या हातचे दडपे पोहे आवडीने खायचे. तिच्या हाताच्या त्या पोह्याची चव अजून रेंगाळते आहे जिभेवर. तिच्या हातची फणसाची भाजी ही मस्तच.
आम्ही तेरावीत असताना एका नाटकाच्या ग्रुप मध्ये काम केले होते, तेव्हा आमच्या ग्रुप मध्ये फक्त विंदांच्या एकटीचे नाव पेपरमध्ये आले होते. आम्ही सगळ्यांना तो पेपर दाखवत सुटलो होतो.
अजून एक गोष्ट एखादी चुकीची गोष्ट केलेली पटत नाही ती लगेच समोरच्याची शाळा घेते. आमच्या पिकनिक च्या वेळी त्या रिसॉर्ट ला आलेला एक अभिनेता आमच्या मुलांवर ओरडला होता तेव्हा तिने त्याचीही शाळा घेतलीं होती.
विंदाची अजून एक सवय होती जी आता आठवली की हसू येते. काही झाले आणि आपण चुकून म्हटले की नाच आता तर ही वेळ काळ स्थळ न पाहता हात हवेत फिरवून नाचायला लागायची. आणि अय्या!!! किती गोड !! हे बोलायची तिची सवय. त्यावर मी तिला नेहमी म्हणायचे चाटून पाहिलेस का? आणि मग ती जीभ बाहेर काढून दाखवायची.
विंदा दिसायला छान, हुशार, बोलणे ही लकबी सगळ्या बाबतीत उजवी पण तरीही आमच्यात कधी द्वेष, मत्सर, चढाओढ नव्हती.उलट एकाचे कौतुक झाले की आम्हाला आनंदच होतो. आजही आम्ही मस्करीत कधीतरी म्हणतो की विंदा असली की मुलांना आम्ही इतर मुली दिसत नाही. एक गोष्ट आवर्जून सांगावीशी वाटते की मला कधी कधी एक प्रश्न पडतो कीशाळा कॉलेज मध्ये जिच्याशी इतके वाद घातलेत तीच ही का? आता जेव्हा कधी आम्ही फोनवर बोलतो ( शकतो काही वाईट बातमी असेल किंवा मी चिडून ग्रुप लेफ्ट केला असेल) ती अगदी मोठ्या बहिणी सारखी माझी समजूत घालते. आजही फोन केल्यावर भेटल्यावर आम्ही आमची बरीच गुपितं एकमेकींना सांगतो. आणि जुन्या आठवणी काढून खूप हसतो.
जास्त कुणाला माहीत नाहीये पण विंदा ने पु ल रंजन नावाच्या नाटकाचे २५ एक प्रयोग केलेत. आणि माझी मनापासून इच्छा आहे की तिने आतापर्यंत गृहिणीची भूमिका अत्यंत छान पार पाडली आहे तर आता तिने एकदा तरी परत रंगभूमीवर यावे. नाटकाच्या बोर्ड वर परत एकदा तिचे नाव पाहायला आपल्या सगळ्यांना नक्कीच आवडेल.
आणि त्यांचे हे व्ही नावाचे चौकोनी कुटुंब असेच खुश राहू दे.
आतापर्यंत तुला ती फुलराणी करून दाखव असे सारखे सांगून मी खूप त्रास दिला त्याबद्दल सॉरी. पण या ब्लॉग चे बक्षीस म्हणून आपण भेटल्यावर तू एकदा नक्कीच करून दाखवशील ना😉😘
ys Milan one more from you. tuz likhan ase ahe na ki jari tya vyakti la pahil nasel tari dolyasamor yete.
ReplyDeleteVinda kharach fulrani ahe.parat ekda tu natkacha vichar karava vinda ya blog chya nimmitane.
khup sunder fulrani(Vinda) ubhi kelis Milan tujhya likhanatun, .. ticha tya natkacha chota act G2G la pahayla milala hota...Vindachi ek ek athvan ani svabhav vishesh chaan japun thevliyes...Sundar lekhanchya phoolmalet ajun eka lekhsumanachi bhar padli ... keep it up Milan.
ReplyDelete