विकी आणि शशी

सकाळचे ६. १५ -६. ३० झाले होते. डबे बनवायच्या गडबडीत. इतक्यात फोन वाजला. नाव पाहून डोक्याला सूक्ष्म आठी पडली. सकाळीच हिचा फोन मनात शंकेची पाल चुकचुकली. बातमी अपेक्षित होती पण इतक्या लवकर... . मी थरथरत्या हाताने फोन घेतला. एक वाक्य कानावर पडले " विकी गेला" मी विचारले " कधी ?"      " पहाटेच" समोरून तिचे उत्तर. मी म्हटलं " कळवते बाकीच्यांना" आणि फोन ठेवला. क्षणभर काहीच सुचत न्हवते. हात पाय थरथरत होते. घसा कोरडा पडला. दोन मिनिट अशीच बसले मग पटापट ३-४ फोन केले. पण कुणीच उचलला नाही. काय करावे सुचत न्हवते. मग समोरून एक फोन आला. बातमी सांगितली तर विश्वासच बसेना. त्याने अजून २-४ जणांना फोन केले आणि खात्री केली. हो आमच्या बरोबरच " विकी साळवी " आम्हाला सोडून गेला होता. कॅन्सर सारख्या आजाराला ३-४ वर्ष तोंड देत होता. शेवट माहित होता पण तो इतक्या लवकर येईल असे कुणालाही वाटले नव्हते. 

शाळेत असतानाच तो मला आठवत नाही. पण एक वर्ग मित्र म्हणून तो जेव्हा हि समोर आला तेव्हा तेव्हा त्याच्या चेहऱ्यावर हसू होते. मला आठवतेय शाळे नांतर २००८ ,मध्ये आम्ही सगळे पहिल्यांदा भेटलो होतो. त्यावेळी खूप मोकळे पणाने बोलला होता तो. नंतर त्यानेच आम्हाला त्याच्या गाडीतून घरी सोडले होते.  नंतर २०१२ ,मध्ये हि आम्ही जेव्हा भेटणार होतो शाळेत तो कुठेतरी बाहेर जाणार होता म्हणून त्याचे काँट्रीब्युशन त्याने माझ्या ऑफिस ला येऊन दिले होते. मला त्रास नको म्हणून तो तिथपर्यंत आला होता. त्यावेळी बायको मुलाची ओळख करून दिली.  कसे असते ना धडधाकट दिसणारा मानूस आतून काय सहन करत असेल याची आपल्याला कल्पनाही नसते. 

त्यानंतर थोड्या महिन्यांनी कळले कि त्याला कॅन्सर आहे. ट्रीटमेंट सुरु होती. आम्ही मित्र मैत्रिणी त्याला अधे मध्ये फोन करून त्याची चौकशी करत होतो. त्याचे पहिले ऑपरेशन झाले ना तेव्हा आम्ही त्याला भेटायला गेलो होतो. त्याच्या चेहऱ्याकडे पाहून अजिबात वाटले नाही का हा इतका आजारी आहे. त्याने त्याचे झालेल्या ऑपरेशन चे व्रण दाखवले. पाठीवरून छातीपर्यंत कट होता. बघून जीव हादरून गेला. डोळ्यात टचकन पाणी आले. जेमतेम स्वतःला सावरत बाहेर पडलो. कौतुक वाटले खूप त्याचे किती धीराने घेत होता सगळे. शारीरिक त्रासाचा लवलेश चेहऱ्यावर कुठेच नव्हता. 

त्याचा जाण्याच्या आधी त्याची इच्छा म्हणून आमच्या ग्रुप मधले ३-४ जण त्याला भेटून आले होते. त्याच्या सोबतचे फोटो हि शेअर केले होते. तेव्हा वाटले होईल हा बरा. कारण त्यावेळीही त्याच्या चेहऱ्यावरचे हसू काही कमी झाले नव्हते.  आणि अचानक अशी बातमी. आम्ही सगळे त्याच्या घराजवळ जमलो होतो. काय बोलायचे काही सुचत नव्हते. त्याचा तो निश्चल देह पाहिल्यावर मात्र रडू आवरले नाही. आपल्या बरोबरीचं , वयाचे कुणीतरी आपल्यातून कायमचे निघून जाणे बापरे खूप विचित्र भावना. सगळे सोबत असून कोणी काही करू शकत नाही किती असाहाय्य वाटते. आपल्याच बरोबरच्या मित्राला असा शेवटचा निरोप देणे खूप कठीण. 

आजही जेव्हा आम्ही सगळे भेटतो तेव्हा त्याची आठवण दर वेळी येते. आमच्या पहिल्या गेट तू गेदर च्या वेळेचा त्याचा लाल टी शर्ट मधला फोटो पहिला कि अजूनही डोळे पाणावतात. 

तसाच आमच्या आमची शाळेच्या ग्रुप मधला "शशी."  त्याची पहिली भेट झाली होती ती जोशी बाईंच्या ७५ च्या वेळी. असावारीने त्याची ओळख "BMC का आदमी" अशी करून दिली होती. किती हसलो होतो तेव्हा. त्या नंतर महिनाभर आसावरी ला खूप पिडले आणि शशीला  तर नावच पडले "BMC का आदमी". त्यानंतर आमच्याबरोबर तो एकदा पिकनिक ला आला होता किती मजा केली होती. नंतर २-३ वेळा काम आहे म्हणून त्याला आम्हाला भेटणे जमले नाही. आणि एक दिवस अचानक एका मित्राने ग्रुप वर टाकले शशी इस नो मोअर . बापरे काय हे त्याला जाऊन १५ दिवस झाले होते आणि आम्हाला कुणाला काही कळलेच नाही. कामाचे प्रेशर, आणि त्याची व्यसने याने घात केला त्याचा. सगळे अर्धवट टाकून निघून जावे लागले. शाळेनंतर इतक्यावर्षानी जेमतेम ८-१० महिन्याचा सहवास. सगळ्यांना हसण्याचे कारण देणारा "BMC का आदमी" आमच्यातून निघून गेला कायमचा. 

नियती पण काय खेळ खेळते. सगळ्यांसोबत खेळत खेळाता विकी आणि शशी सारख्या मित्रांना अचानक एक्सिट घ्यायला लावते. मात्र आपल्या सगळ्यांच्या हृदयातून मात्र ते कधीच एक्सिट घेत नाहीत , उलट आपल्या मनात त्यांच्या आठवणींचा एक वेगळा कप्पा तयार होतो. 

आयष्य किती अनपेक्षित असते ना म्हणूनच आलेला प्रत्येक क्षण माणसाने मनापासून जगावं. कुठलाही राग , द्वेष , मत्सर मनात ना ठेवता. काय माहित आपण कधी एक्सिट घेऊ ते? या वेळी आनंद मधला सवांद आठवतो " जिंदगी और मौत तो उपरवाले के हात में है जहाँपनाह , हम सब तो रंगमंच कि कठपुतलिया है ......... कौन कब कैसे उठेंगा ये कोई नाही बता सकता ."

विकी

शशी