ट्रेन मधून पर्स पडली अन ....... (महाराष्ट्र टाइम्स, मुंबई टाइम्स ०८. ०७. २०१७)

अजूनही आठवतो तो दिवस २१ सप्टेंबर २००८, रविवार होता सकाळी बँकेतून पैसे काढले ऑफिसचे आणि धावत ट्रेन पकडली. ट्रेन सुटणार होती म्हणून शेवटच्या बाराव्या डब्यात चढले. रविवार असला तरी बऱ्यापैकी गर्दी होती ट्रेन ला. एकाच स्टेशन नंतर उतरायचे म्हणून मी दारातच उभी होते. गाडी माझ्या उतारायाच्या स्टेशन ला लागतच होती इतक्यात मागून कुणीतरी बॅग ओढल्यासारखे वाटले आणि माझ्या बॅगचा बेल्ट तुटून बॅग खाली ट्रॅक मध्ये पडली. बापरे !!!ऑफिस चे पैसे, मोबाइल, माझे पाकीट, पास सगळेच त्यात. ब्रम्हांड आठवले, आपल्या पैशाचे काही नाही पण ऑफिस चे पैसे, जास्त नव्हते  पण तरीही उगाच आपल्यावर नको तो आळ येणार या विचारानेच धडकी  भरली. गाडी प्लॅटफॉर्म ला लागत होती पण  मला काही राहवेना आपण शेवटच्या डब्यात आहे हे विसरूनच गेले आणि ७व्या डब्याच्या इथेच चालत्या ट्रेन मधून उतरायला गेले. ट्रेन च्या गती मुळे  धाडकन खाली प्लॅटफॉर्म वर पडले. ट्रेन मधले आणि प्लॅटफॉर्म वरचे सगळेच ओरडायला लागले. समोर एक आजोबा म्हणाले " अग! अक्कल नाही का उडी मारतेस ?" मी फक्त " माझी पर्स" इतकंच म्हणून उठून धावत सुटले. दोन्ही गुढघे , कोपराना लागले होते. ड्रेस हि जरासा फाटला होता पण त्यापेक्षा जास्त मला त्या पर्स ची चिंता होती. धावत पहिल्या डब्या जवळ पोचले तिथे एका मुलाने माझी पर्स उचलून तिथल्या रेल्वे पोलिसांकडे दिली होती. आणि मला म्हणाला "दीदी आपला पर्स उधर है". पोलिसांकडून आधी ती पर्स घेतली.  मी तिथेच बाकड्यावर बसून राहिले , थोडा वेळ काहीच कळले नाही शुद्ध हरपल्यासारखे झाले होते , हात पाय गार पडले होते , आणि हृदयाची धडधड वाढली होती . जेव्हा जरा बरे वाटले तो पर्यंत गाडी निघून गेली होती. त्या मुलाचे आभार मानायचे हि राहून गेले.त्या मुलाच्या रूपाने बाप्पाचं भेटला होता. तो पर्यंत आजूबाजूला गर्दी जमली होती शंभर प्रश्न, शंभर सल्ले. जो तो शिव्या घालत होता. मग लक्षात आले खरंच जर चुकून पाय खाली गेला असता तर त्या थोड्या पैशासाठी जीवाला मुकावे लागले असते नाहीतर हात पाय काही तरी मोडून बसले असते. पण म्हणतात ना देव सगळे पाहत असतो. कदाचित मी केलेल्या चांगल्या कामाचे फळ म्हणून फक्त मुका मार लागण्यावरच निभावले होते आणि माझी पर्स हि त्यातली एकही वस्तू गहाळ ना होता मिळाली . त्या दिवशी पासून बाप्पावरचा विश्वास अजून वाढला. त्यानंतर मात्र जवळजवळ वर्षभर ट्रेन मध्ये कधीच दरवाजात उभी राहिले नाही. आणि अजूनही कधीतरी ट्रेन स्टेशन ला लागताना तो प्रसंग आठवला कि पाय आपोआप मागे जातात.