'माझी जागा '

​"​रुसू बाई रुसू कोपऱ्यात बसू

​"​

​

, प्रत्येका

​चा ​

 हक्का

​चा  असा एक कोपरा.एकटेपणा घालवायला किंवा निवांतपणा साठी म्हणा घरातली एक

​ खास ​

जागा . आमच्या घरची खिडकी 

​'​

 माझी सखी

​'​

. 

​आमचे घर रस्त्याच्या बाजूला असल्यामुळे खिडकीतून रस्ता अगदी स्पष्ट दिसतो. ​

कधी कंटाळा आला तर मस्त त्या खिडकीवर रेलून मस्त बसायचे आणि रस्त्यात येणाऱ्या जाणाऱ्या लोकांना निरखायच, 

​त्यांचे  चेहरे वाचायचे.

​

​

​

 

​

​

येणाऱ्या जाणाऱ्या लोकांचं निरीक्षण करताना खूप मज्जा येते. ​ प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर वेगवेगळे हावभाव .  कुणी फोन वर बोलत, कुणी सोबत  असलेल्या व्यक्ती बरोबर गप्पा मारत जात असते.व्यक्ती तितक्या प्रकृती याचा प्रत्यय येतो. त्यांना पाहता पाहता वेळ कसा निघून जातो कळत नाही.
खिडकीतून  सगळ्या ऋतूंची मजा अनुभवता येते . उन्हाळ्यात टोप्या घालून घाम पुसत जाणारी माणसे, थंडीत हातावर हात चोळत स्वेटर घालून जाणारी माणसे, आणि पावसाळ्यात छत्री , कपडे संभाळत जाणारी माणसे पाहायला गम्मत वाटते. ​

जेव्हा पाऊस पडत असेल तेव्हा तर जास्त गम्मत असते. मस्त चहाचा कप घेऊन तो कोसाळणारा पाऊस पहायचा.  शाळेत जाणारी छोटी छोटी रेनकोट मधली ती गोड मुले पहिले कि अगदी लहान व्हायला होते. असाच पाऊस असताना एखादे छान से रोमँटिक गाणं गुणगुणत भूतकाळातल्या सगळ्या जुन्या छान आठवणींना उजाळा द्यायचा.

​ रस्त्यावरच्या झाडांवर येणारे निरनिराळे पक्षी पाहायचे. पाऊस पडत असताना पत्रावर येणार टपटप आवाज किती सुमधुर वाटतो.
सकाळी खिडकीवर बसून कोवळे ऊन अंगावर घेतले कि लहानपणीच्या चाळीतल्या घराची आठवण येते . ब्लॉक पद्धतीमुळे सगळ्याच खिडक्यांवर ऊन येतेच असे नाही. संध्याकाळी खाली खेळणारी मुले बालपणीची आठवण करून देतात. तर बाकावर बसलेल्या सिनिअर सिटिझन्स ना पहिले कि आपले म्हातारपण कसे असेल याची कल्पना येते. 

आयुष्यातल्या प्रत्येक ऋतूचे आणि काळाचे दर्शन घडवणारी हि खिडकी. जसे आपल्या जीवनात नातेवाईक , मित्र मैत्रिणी जितके महत्वाचे तसंच एक अशीही जागा हवी जिथे आपण आपल्याला सोबत करतो , आपल्या सुख दुःखाचे आपणच सोबती असतो.आणि ती जागा आपली सोबत कधीच सोडणार नाही याची खात्री असते.