संवाद मेकअप बॉक्स मधला

लॉकडाऊनच्या काळात सगळेच घरात बसून कंटाळलेत. अगदी लहान मुलांपासून आजी आजोबांपर्यंत सगळे काळात सगळेच घरात बसून कंटाळलेत. अगदी लहान मुलांपासून आजी आजोबांपर्यंत सगळे. ज्यांना वर्क फ्रॉम होम आहे ते ही सुरवातीला जरा बरे वाटत होते पण आता ते ही नकोस झालेय. 

तसेच आपल्या वस्तू ही कंटाळल्या असतील ना. म्हणजे एखाद्या  स्त्रीच्या कपाटातील कपडे, तिची सौंदर्य प्रसाधने ते ही कंटाळले असतील ना साधारण काय संवाद असेल बरे त्यांचा....चला जरा गंमत करूया....


लिपस्टिक: किती दिवस झाले, साधे झाकण ही उघडले नाही. गुदमरायला झाले...तरी ह्या गुलाबीचे बरे...रंग फिका म्हणून निदान जरा तरी बाहेर काढली जाते. आम्ही मेले डार्क म्हणून ...आतच


पावडर: हो ना....कधीतरी काढते बाई मला बाहेर ...इतके हायसे वाटते, मोकळ्या हवेत.


काजळ: हं....हल्ली संगणकावर काम करते म्हणून मला मात्र जास्त भाव मिळायला लागला आहे. डोळ्यांना गारवा मिळावा म्हणून सारखी बाहेर काढते आणि तशीच बाहेर ठेवते. किती धूळ ती....मला त्रास होतो.


तेल: हो...ना तुझी जी गत तीच माझी, आधी आठवड्यातून एकदाच माझी आठवण व्हायची, आता मात्र वरचेवर येते हो...


मस्कारा, ब्लश, आईशाडो: (एकसुरात)... आम्हाला तर पूर्णच विसरून गेली आहे...


नवीन कपडे: आमची ही काही वेगळी व्यथा नाही. (पायजमा मध्येच) अरे!! निदान शर्ट, टॉप यांना त्या ऑनलाईन मीटिंगच्या निमित्ताने घातले जाते. आम्ही ...तर कधीतरीच...ह्या शॉर्टस चे बरे त्यांनाही वाव आहे. ( मध्येच साडी) हो की नाही. मलाही फक्त काही व्हिडिओ कॉल च्या वेळी काढलं तर काढलं नाहीतर हा पंजाबी ड्रेस आहेच माझी जागा घ्यायला. बघू आता सणांच्या निमित्ताने तरी बाहेर येतोय का?


नेलपेंट: अरे....ह्या कोरोना मुळे नखं वाढवायला भीती, आणि सारखे हाथ धुवायचे मग मी तर दूरच. किती सुकलोय मी...आता थोडया दिवसाने केराच्या टोपलीत जागा( मोठ्याने रडायला लागते)


आयलाईनर: अरे रडू नको. माझे ही तसेच आहे ना मला ही भीती वाटते कधी बाहेरचा रस्ता कधी दाखवेल सांगू शकत नाही.


बांगड्या, गळ्यातल्या माळा: तुमची तर आठवण तरी आहे ....आम्ही तर बॉक्स मधेच. आठवण पण नाही होत आमची. साडी आपण सम दुःखी आहोत.


टिकली: हो ना...ह्या लॉक डाऊन मुळे सगळे  घरी ....जास्त वेळ स्वयंपाकघरात ...सणवार ही घरात...त्यामुळे मला ही विसरत चालली ही.


कानातले झुमके: आधी माझ्याशिवाय पण हलायचे नाही बाईचे. मी जिथं दिसेन तिथून उचलून आणायची. फक्त कानातले घालायचे बाकी काही ओरनामेण्ट नको असा ट्रेंड आहे म्हणे.. किती भाव वधारला होता माझा . पण आता (रडत) गेले ते दिन गेले.  आता नुसती लंकेची पार्वती बनून राहते.

पर्स: एरवी माझ्यावर ओझे असायचे सगळे. आता आल्यावर सगळे सॅनिटाईज करायला नको म्हणून छोटं पाकीट सोबत. खरंतर खूप दिवसांनी हलके हलके वाटतंय पण हा एकटेपणा नको झालाय आता. पाण्याची बाटली, रुमाल, भाजी , तुम्ही सगळं ....खूप मिस करतेय मी. कधी तिच्या हातात मिरवेन असे झालेय.

लिपस्टिक: (वैतागून) ह्या मास्कमुळे आमची किंमत अजून डाऊन.... ह्या मास्क ला जास्त महत्व आले ना आता. 


मास्क: का असे रागावला आहेत सगळे.... मी रक्षणकर्ता आहे सध्या. मला तर वाटते की जितकं लवकर माझे महत्व कमी होईल तेवढे बरे.. मला ही तुम्हा सगळ्यांना आनंदाने हसता खेळताना बघायचे आहे  सगळयांना बाहेर फिरताना बघायचे आहे. मजा  करताना बघायचे आहे. तेव्हा सगळे मिळून देवाची प्रार्थना करू या.



सगळे मिळून: हे देवा, गणपतीबाप्पा तू आता येतो आहेस ना. प्लीज ह्या कोरोनाचा लवकरात लवकर संहार कर. आणि आमचे आयुष्य परत पूर्वीसारखे कर. स्वैर नाही , समाधानी कर...(गणपती बाप्पा मोरया, मंगलमुर्ती मोरया)