रियुनिअन

हल्ली आपण बऱ्याच वेळा ऐकतो " अरे! परवाच आमचे शाळेच्या मित्रमैत्रिणींचे रियूनिअन झाले." त्या दिवशी अमुक अमुक च्या कॉलेज ग्रुप चे रियूनिअन झाले. कुणी ५,१० वर्षांनी भेटते, कुणी २० एक वर्षांनी भेटते तर कुणी तब्बल  ४०-५० वर्षांनी भेटतात. खरच पण गम्मतच असते या रियूनिअनची दर वेळी नवीन विषय , नवीन आठवणी .

आम्ही हि भेटतो शाळेचे मित्र मैत्रिणी अगदी २-४ महिन्यातून एकदा नेमाने . कधी कधी तर अगदी ४-५ जणच असतो पण प्रत्येक वेळची मजा काही वेगळीच असते. मला एकदा कुणीतरी म्हटले होते " काय म्हणे सारखे सारखे भेटता?" , कुणाला सांगावे गेटटुगेदर आहे आणि कुठे फोटो टाकावेत तर सगळे म्हणतात काय तेच तेच चेहरे असतात आणि म्हणे गेटटुगेदर.  पण म्हणजे त्याच त्याच मित्रमैत्रिणींना भेटणे म्हणजे गेटटुगेदर नाही का ? कि दर वेळी २०-२५ जणच हवे भेटायला. रस्त्यात दोन मैत्रिणींनी तासनतास गप्पा मारणे ही ' रियूनिअन च ना? ' ज्या लोकांना परत परत भेटावेसे वाटते त्या साठीच करतो ना गेट टू गेदर.

काही लोकांना ही संकल्पनाच पटत नाही. कशाला भेटायचे सारखे? सतत त्याच गप्पा ,तीच लोक, वायफळ गप्पा. तर काही लोकांना हे ही रॉयल हवे असते, कॉर्पोरेट मीटिंग सारखे. गेट टू गेदर म्हणजे त्याना वेळ आणि पैसे याचा अपव्यय वाटतो.

तसे पहायला  गेलो  तर आपल्या कुटुंबाची हि बरीच रियूनिअन होतात. लग्न, मुंज, बारसे आणि असे इतर समारंभ  म्हणजे एक प्रकारचे फॅमिली गेट टू गेदरच   ना. मित्र मैत्रिणींना भेटायला असे समारंभ नसतात म्हणून आपण ते ठरवून करतो. काही लोकांना आपल्या ३-४ खास लोंकाना एकत्र येऊन भेटण्यात मजा येते. तर आमच्यासारख्या काही लोकांना सगळ्यांनाच एकत्र आणण्याची इच्छा   असते.

ह्या रियूनिअन चे सगळ्यात जास्त महत्व वाटतं ते अशा लोकांना जे आपल्या शाळेचे ठिकाण सोडून दूर कुठेतरी राहायला गेलेले असतात . शरीरानं ते अशा वेळी उपस्थित नसले तरी मनाने मात्र  ते कायम तिथं असतात. हल्ली या सोशल मीडिया मुळे  जग खूप जवळ आलेय पण नुसत्या वर्चुअल मैत्री पेक्षा प्रत्यक्ष भेट चांगलीच ना.

अशा गेट टू गेंदर च्या वेळी प्रत्येकाच्या  काही ना काही गमती सांगितल्या जातात. इतकी वर्षे लपून ठेवलेली सिक्रेट बाहेर येतात. दर वेळी नवीन कुणा ला तरी बळीचा बकरा बनवला जातो आणि मग त्याची मनसोक्त फिरकी घेतली जाते.  जुने रुसवे फुगवे विसरले जातात आणि एकमेकांना समजून घेण्याचा प्रयत्न केला जातो. 

 एक मात्र नक्की इथे फॅमिली गेट टू गेदर च्या वेळी होते तशी प्रॉब्लेम्स ची चर्चा नाही होत. आपण कसे सरस हे दाखवण्याची चढाओढ नसते. इथे केलेल्या गमतीची आणि घडलेल्या किश्श्यांची चर्चा होते. फक्त आणि फक्त धमाल केली जाते. मुळात इथे प्रत्येक जण आपला हुद्दा , ऐश्वर्य विसरून आपल्या वयाच्या सवंगड्यासोबत आपला जीव रमण्यात गुंग असतो. कधी कधी अशाच वेळी वर्षानुवर्षे अबोला धरलेल्या दोन व्यक्ती बोलायला लागतात. तर कधी ना तुटणारे ऋणानुबंध जुळून येतात. अजाणत्या वयात झालेले गैरसमज इथे दूर होतात. अशा वेळी कळते कि कोण काय करते, कुठे असते. प्रत्येकाचे नव नवीन , रोमांचिक अनुभव ऐकायला मिळतात. कितीतरी वेळा आपण एखाद्याला गृहीत धरलेले असते पण बऱ्याच वर्षाच्या गॅप नंतर भेटल्यावर कळते कि आपण किती चुकीचा विचार करत होतो. आपल्या बरोबरच्या मित्रमैत्रिणींचे प्रगती पाहून आपल्याला हि त्यांचा अभिमान वाटतो. अशा वेळी कुणा एकाचे कौतुक होत नाही , तर प्रत्येक जण कुणाचे ना कुणाचे कौतुक करत असते. आपल्यापेक्षा माझी मैत्रीण किंवा माझा मित्र किती चांगला हे सांगण्याचा प्रयत्न केला जातो. आणि हे फक्त मैत्रीतच होऊ शकते. 

कधीतरी या चांगल्या गोष्टीत एखादे गालबोट हि लागून जाते , पण इतक्या चांगल्या घडलेल्या गोष्टीमधे अशी गोष्ट दुर्लक्षित करावी. आणि त्या चांगल्या आठवणी घेऊन पुढे जावे. पण खरंच प्रत्येकाने बालमित्रमैत्रिणीसोबत जोडून राहावे. कारण त्यांच्यासोबत घालवलेले काही तास आपल्याला आपले त्रास, दुःख आणि मुख्य म्हणजे आपले वय विसरायला लावतात. वाढते वय विसरून शाळेच्या,बालपणीच्या आठवणीत रममाण होण्याची मजाच काही औरच .