प्रीती शेणॉय

प्रिती म्हणजे नाकासमोर चालणारी सरळ साधी आणि नाकासमोर चालणारी मुलगी. असे एका वाक्यात तिचे वर्णन करता येईल.  तिच्यासोबत माझ्या भरपूर आठवणी आहेत. खरे तर विरार मधली ती माझी पहिली मैत्रीण. शाळेत जाता येताना सतत आम्ही एकत्र असायचो. आम्ही क्लास ला ही एकाच होतो आणि कॉलेजलाही. जसा संदिती चा माझ्यावर विश्वास आहे तसा तिचा ही आहे नक्कीच म्हणून तर कॉलेज ला जाईन तर मुंबईत आणि ते ही मिलन असेल त्या यावर ती ठाम राहिली.

आम्ही दोघी जवळ राहायचो त्यामुळे आम्ही शाळेत एकत्र.  दहावीत वर्गच सेम आल्यामुळं तर वर्गापर्यंत सोबत. प्रीती चे अक्षर म्हणजे मोत्याचा दाणा. प्रिती खूप मेहनती मुलगी. मला तिची फार मजा  वाटायची परीक्षेचे  इतके टेन्शन घ्यायची ना ती की बापरे , मला वाटायचं आपण इतके निष्काळजी आहोत की काय ? पण नंतर हळू हळू सवय झाली तिच्या स्वभावाची. तशी इतरांना अबोल वाटणारी प्रिती माझ्या सोबत फार बोलते.

आम्ही कॉलेज ला होतो तेव्हाची गोष्ट तिचे ऍडमिशन थोडे लेट झाले त्यामुळे तिचा कॉलेज चा पहिला दिवस होता तेव्हा आम्ही रुळलो होतो कॉलेजमध्ये. अगदी गेटवर मुले असली तरी ही मला पुढे करायची. आणि मग ती बाजूला झाली की ती आत यायची. इतकी लाजाळू. कॉलेजमध्ये मी आणि सारिका मला वाटते आम्ही दोघीच मैत्रिणी होतो तिला. सारिका आणि तिचा एक ड्रेस अगदी सेम होता तिचा काळा आणि सरीकचा जांभळा. दोघी एकाच दिवशी तो घालून आल्या होत्या आम्ही किती हसलो होतो बापरे. तसे पाहायला गेले तर आम्ही दोघी तशा अंधश्रद्धाळू होतो तेव्हा. म्हणजे आमचा एक एक ड्रेस होता तो unlucky आम्हाला. कुठे जाताना मांजर आडवे गेले की थांबायचो. एक साळुंखी दिसली की एकनेकींना बघू नको म्हणून सांगायचो. मजा होती सगळी.

ट्रेन मध्ये तर वेगळीच गंमत. पाच वर्षे आमची जायची आणि यायची अशा दर वर्षी दोन ट्रेन निश्चित असायच्या. आम्ही अशा होती ती ना की ट्रेन रिकामी असली की दारात हवा खायला उभे राहायचे आणि भरलेली असली की आम्हाला सीट हवी असयाची. ११वी-१२वी संध्याकाळी कॉलेज सुटायचे एकदा का कॉलेज सुटले की आम्ही चक्क धावतच अंधेरी स्टेशन गाठायचो. नेहमीची ट्रेन मिळावी म्हणून धावपळ. आम्हाला सगळे राजधानी विरार लोकल असे चिडवायचे. ट्रेन मध्ये आम्हाला  एक सीट ही पुरायची मी तिच्या मांडीवर बसून यायचे. तिची उंची कमी असल्यामुळे गर्दीत तिला नेहमी त्रास व्हायचा.

ट्रेन मधली अजून एक गंमत अशी की परीक्षेच्या वेळी प्रीती ना जो पेपर असेल त्याच्या नोट्स वाचायला घ्यायची. आणि ट्रेन मध्ये अंधेरी येईपर्यंत तिचे वाचन सुरू असायचे. बाकी जणी मला विचारायच्या अग तुम्ही एकाच वर्गात ना मग तू का अभ्यास करत नाही. मग मी म्हणायचे की ती आम्हा दोघींचा अभयास करतेय. प्रीती ला जरा मोठ्याने वाचायची  सवय होती त्यामुळे ती जे वाचायची ते मला ही ऐकू यायचे.

जाताना आम्ही नेहमी एकत्र पण येताना ती आधी  यायची मी नंतर माझा ग्रुप होता म्हणून जरा टाईम पास करून मग घरी. एकदा दुपारी ती कन्सेशन च्या लाइन मध्ये उभी होती आणि मी निघाले. मी घरी आले आणि जेवायला बसणार इतक्यात प्रीती चा भाऊ शक्ती घरी आला आणि म्हणाला आका कुठेय अजून घरी आली नाही मी म्हटलं अरे ती कन्सेशन घेऊन निघाली असेल. हातातला घास तसाच ठेऊन मी त्याच्या सोबत निघाले. तिचे दोन चुलत भाऊ आले होते घरी तिची आई तर पार घाबरून गेली होती. मलाही टेन्शन आले करण प्रीती अशी न सांगता कुठे जाणारी मुलगी नाही. तिच्या एका भावाने रेल्वेच्या इथे जाऊन पण चौकशी केली की काही अकॅसिडेंट ची केस आलीय का? नशिबाने तसे काही नव्हते. वाट पाहून आम्ही हैराण शेवटी ५.३० ला या बाई आल्या. कन्सेशन फॉर्म संपले होते म्हणून ती लायब्ररी मध्ये जाऊन बसली होती आणि फॉर्म आल्यावर घेऊन घरी आली. सगळ्यांच्या जीवात जीव आला. ती पहिली आणि शेवटची वेळ की तिने असे आम्हाला घाबरवून सोडले नंतर नशिबाने जेव्हा जेव्हा काही गोंधळ झाले आम्ही एकत्रच होतो.

आमच्या त्या ७-८ वर्षाच्या सोबती मध्ये आम्ही बऱ्याच गोष्टी एकत्र केल्या. मग ते टायपिंग क्लास ला जाणे असो किंवा परीक्षेचे सेंटर असो. अगदी एम्प्लॉयमेंट चे कार्ड काढण्यापासून , पोस्टात भरती आहे म्हणून तिथे जाऊन अर्ज करणे असो. पण हे सगळे करताना आम्ही  आमचा व्यवहार मात्र क्लिअर ठेवला. अगदी कॉलेज च्या कन्सेशन फॉर्म चे २५ पैसे ही आम्ही एकमेकींना देत असू.

प्रीती च्या घरी अभ्यासाला जाणे म्हणजे मजा होती. तिला एखादी गोष्ट ( अभ्यासातील अडचण) समजावण्यात अर्धा वेळ जात असे मग थोडा अभ्यास आणि मग तिच्या आईने केलेल्या पदार्थांवर ताव मारणे. माझा रविवारी सकाळचा नाश्ता त्यांच्याच घरी. प्रीती ला मासे खूप आवडतं मग तिची आई खास तिच्यासाठी बनवत असे.

प्रितीने कॉलेज ला कधी जास्त मजा मस्ती केलेली आठवतच नाही. कॉलेज ते घर आणि घर ते कॉलेज बस इतकेच. कॉलेज मधले काही ठराविक डेज ला ती येत असे. पण कॉलेजच्या वार्षिक स्नेहसंमेलनाला मात्र ती आवर्जून येत असे. ते झाले की खाऊ गल्ली , गेट वे ऑफ इंडिया अशी आमची भटकंती करून मग विरार हे दर वर्षीचे आमचे रुटीन होते.

आमच्या कॉलेज च्या रस्त्यावर बस स्टॉप होता. तिथे उभे राहणारया माणसांना बघून प्रीती नेहमी म्हणत असे की आपण कधी जाणार ग असे बस ने कामावर. देवाने तिचे म्हणणे लवकरच ऐकले पण ज्यावेळी खरेच बस ने जायची वेळ आली तेव्हा मात्र तिला ब्रह्माड आठवले. सगळ्याला मिलन सोबत लागणारी प्रीती जेव्हा एकटी अगदी पार उत्तर मुंबई मध्ये जॉब ला लागली तेव्हा मला खूप छान वाटले.

आम्ही इतकी वर्षे एकत्र होतो पण आमचा दोघींचा एकत्र असा एकही फोटो नाही. कधी कधी ज्यांच्या सोबत आपले खूप फोटो असतात त्यांच्या पेक्षा ज्यांच्या सोबत आपल्याला फोटो काढायची आठवण राहत नाही असे लोक आपल्या जास्त जवळचे असतात.

इतक्या वर्ष  आम्ही एकत्र होतो पण कधी अमच्यात वाद झाले नाहीत . रुसवे फुगवे गैरसमज याला कधी जागा होऊच दिली नाही. पण अभ्यासावरून मात्र प्रिती नेहमी बोलायची मला. तिचे आणि तिच्या आईचे ह्याबाबतीत एक मत होते. माझ्याकडे हुशारी होती पण मेहनत कमी , आणि प्रीती कडे मेहनत खूप होती. कॉलेज सोडून आज २१ वर्ष झाली या २१ वर्षात आम्ही जेमतेम १० ते १२ वेळा भेटलो आणि अगदी वर्षातून एकदा ते दोनदा बोलतो फोन वर. प्रीती त्याही वेळी मनात असून काही गोष्टी एन्जॉय करत नसे आणि आजही नाही करत. घर संसार हेच तिचे सर्वस्व आहे . भले ती मी १० वेळा बोलवून ही कुठेही गेट टू गेदर ला येत नाही. पण ते फक्त तिच्या जबाबदारी मूळे. मला गर्व आहे की देवाने मला एक सच्ची, मनाने अगदी साफ आणि एक उत्कृष्ट गृहिणी असलेली मैत्रीण दिली.