( रिटर्न गिफ्ट...... महाराष्ट्र टाइम्स, मुंबई टाइम्स १४. ०२. २०१८ )

 मी दुसरी किंवा तिसरी मध्ये होते. चेंबूर ची 'आमची शाळा' माझी शाळा. रास्ता क्रॉस केला की माझ्या शाळेची इमारत होती. माझी आजी मला शाळेत सोडायला यायची. आजी सोडायला नसेल येणार तर मला शाळेत जायचा कंटाळा येत असे. नेहमी आजी शाळेत सोडून गेली की मी रडायचे, आजीला सोडून शाळेत बसायला नको असायचे. म्हणून थोडा वेळ थांबून मग  आजी घरी जात असे. माझा वर्ग पहिल्या मजल्यावर होता तरी मी तळमजल्यापर्यंत आजीच्या मागून येत असे. असेच एक दिवस आजी मला शाळेत सोडून गेली. आधी रडून झाले मग मी आमच्या वर्गाच्या दुसऱ्या दरवाज्यातून खाली आले. कोणाचे लक्ष नाही बघून ग्राउंड मधून रस्त्यावर धूम ठोकली. पण आमचे बाबाजी काका जे बाहेर ग्राउंड साफ करत होते (त्यांची झाडू घेऊनच) आणि जाधव बाई दोघे माझ्या मागे धावत आले. तो पर्यंत मी रस्ता ओलांडून घरी पोचले होते आणि आशा मावशी मारेल या भीतीने लपून बसले होते.  बाबाजी काका घरी आले आणि मावशीला सांगितले की मी शाळेतून पळून आलेय. मावशीने मला मी लपलेल्या जागेवरून खेचून बाहेर काढून मला त्यांच्या सुपूर्त केले. 

मग भोकाड पसरलेली मी , मावशी, बाबाजी काका आणि जाधव बाई अशी आमची वरात शाळेत पोचली. बाईनी खूप समजावले पण काही केल्या मी शाळेत बसायला तयार नव्हते. तो दिवस जेमतेम शाळेत बसले नंतर जवळजवळ आठ दिवस शाळेत गेले नाही. बाई एकदा घरी ही येऊन गेल्या आणि म्हणाल्या की तू नीट शाळेत आलीस ना तर मी तुला गंमत देईन.  पण मी काही ऐकेना. कसेबसे समजूत काढून, तर थोडेसा दम देऊन एक दिवस मला शाळेत नेले. मला अजूनही आठवतात त्या बाई घारे डोळे , कुरळे केस. बोलणें अगदी मृदू. सातपुते बाई आमच्या वर्गशिक्षिका होत्या त्या. शाळेत गेल्यावर त्यांनी मला जवळ बोलावले. मला खूप भीती वाटत होती एक तर मार तरी पडेल नाहीतर ओरडा बसणार. पण प्रत्यक्षात मात्र वेगळेच घडले सांगितल्या प्रमाणे बाईनी मला पूर्वी मिळत ना मोठ्या मागे रबर असलेल्या आणि पंजाच्या आकाराचे टोपण असणाऱ्या दोन पेन्सिल दिल्या आम्ही त्याला 'हातवाल्या पेन्सिल' म्हणायचो. म्हणाल्या अशीच शाळेत शहाण्या बाळासारखी येत जा. मी खूप खुश होते. सगळ्यांना  त्या पेन्सिल दाखवत सुटले होते. गिफ्ट म्हणजे काय असते हे न कळणाऱ्या वयात मला आमच्या बाईनी मला  छान रिटर्न गिफ्ट दिले होते. त्या गिफ्ट च्या निमित्ताने का होईना मला शाळेची भीती गेली ती कायमची. परत मात्र अगदी आजारी असतानाही कधी शाळा किंवा कॉलेज ला दांडी मारली नाही.