"मितेश "

याच्याविषयी लिहायला कुठून सुरवात करू कळत नाहीये. आम्ही एका शाळेत होतो पण शाळेतली मैत्री असे म्हणता येणार नाही. त्यावेळी एकमेकांवर खुन्नस जास्त. माधवी चा भाऊ इतकीच शाळेतली त्याची ओळख खरे तर. खूप नंतर कळले कि मला जे वडिलांसारखे आहेत त्या पाटील काकांचा हा मुलगा. 

शाळेत असतानाचा मितेश मला आठवतोय तो अगदी " अँग्री यंग मॅन ".  खूप जण नक्कीच घाबरत असतील त्याला शाळेत असताना. सतत पारा चढलेला असायचा. आम्ही एकदा ग्राउंड वर खेळात असताना त्यांच्या वर्गातल्या एका मुलाला माझा धक्का लागला हा लगेच आला होता ओरडायला. मला अजूनही त्याचा तो चिडलेला चेहरा स्पष्ट आठवतोय. एकदा आम्ही शाळेत येत असताना त्याच्या आई ने त्याची जीवशास्त्राचे प्रयोगवाही आम्हाला दिली होती त्याला द्यायला तो घरी विसरला होता. ती वही शाळेत जाईपर्यंत आम्ही पूर्ण चाळून पहिली. त्याला बाईंनी दिलेले ग्रेड , त्याची ड्रॉइंग्स. आणि शाळेत बाई मुलांना जास्त चांगले मार्क देतात असा निष्कर्ष हि काढला.  पण शाळेत गेल्यावर ती वही त्याला न देता माधवीच्या हातात दिली आणि तिला सांगितले " तुझ्या भावाला दे ". भीतीच वाटायची त्याच्याशी बोलायला ( अजूनही थोडी वाटतेच). शाळेत असताना त्याच्या ग्रुप ने केलेल्या कारामतींचे एक एक किस्से ऐकायला यायचे तेव्हा राग यायचा कशी हि मुले आहेत मस्तीखोर असे वाटायचे. पण आता तीच मुले इतकी बदलली आहेत. 

खरेतर आम्ही एकाच एरियात राहायचो पण कधी एकमेकांशी बोललो नाही. शाळेतली "अ" वर्ग विरुद्ध "ब " वर्ग खुन्नस होती ना. फार कमी मुले मुली होते जे एकमेकांशी बोलायचे.

आम्ही कधी बोलायला लागलो नीटसे आठवत नाही. पण २०११ मध्ये जेव्हा मंदार च्या नवीन घरी जायचे होते तेव्हा त्याच्या गाडीतून गेलो होतो. ती त्याची मुंबईतली पहिली ड्राईव्ह होती. आमच्या सोबत ज्या दीपाली आणि रत्ना होत्या, त्यांना याची कल्पना नव्हती. पण भाईंदर च्या ब्रिज यानंतरच्या सिग्नल ला जेव्हा तो थोडासा गडबडला,  तेव्हा पटकन म्हणाला की, मी पहिल्यांदा मुंबईत आणतोय गाडी ...त्यावर मागे दोघींची जी रीऍक्शन होती.... त्या दोघी शॉक होत्या... आणि मी हसत होते(मनात आले होते काय गरज होती हे बोलायची ) ,  पण मस्त ड्राईव्ह होती ती. त्यावेळी GPS चे प्रस्थ नसल्याने वाट चुकत विचारत आम्ही पोचलो होतो मंदार कडे.  पहिल्यांदा मितेश ला इतके बोलताना ऐकले होते आम्ही.

‌त्यानंतर बऱ्याच वेळा त्याच्या गाडीतून फिरणे झाले कुठे गेट टू गेदर असले की आमचे ईस्ट वाल्यांचे लटांबर त्याच्या गाडीत. सगळयांना घरपोच सर्विस. २०१२ मध्ये जेव्हा आम्ही शाळेला बेंचेस दयायचे ठरवले होते त्यावेळी त्याच्या ओळखीने बेंचेस ची किंमत थोडी कमी झाली होती.

‌२०१३  जुलै मध्ये आम्ही लोणावळा गेलो होतो पिकनिक ला. हा जोरदार पाऊस . वाटले होते बहुतेक कॅन्सल. पण गेलो. त्या धुमदार पावसात पण मस्त चालवली गाडी त्याने. त्या दिवशी रात्री माधवी आणि मितेश ची पत्ते खेळताना चाललेली जुगलबंदी ऐकून मज्जा येत होती. दोघांपैकी एकही बोलण्यात मागे हलायला तयार नाही. एकमेकांचा एकही शब्द खाली पडू देत नव्हते. आम्ही सगळे मस्त एन्जॉय करत होतो त्यांचे संभाषण.

त्याच वर्षी डिसेंबर मध्ये नंदनवन रिसोर्ट ला गेलो होतो. त्यावेळी मुली खूप आणि मुले तीनच असे होते. ती पिकनिक ही त्याच्यासोबत मुक्ता ने गाजवली होती. आमच्या छोट्या कंपनी सोबत सकाळी बॅडमिंटन खेळणारा हा मितेश मामा सगळ्यां बच्चेकंपनी चा लाडका झाला होता.  या दोन्ही पिकनिक आमच्यासाठी खूप खास आहेत.

त्यानंतर आमचे बऱ्याच वेळा भेटणे झाले गेट टू गेदर च्या वेळी.  प्रत्येक वेळी त्याचा नवीन पैलू पाहायला मिळायचा.  शाळेत अँग्री यंग मॅन असलेला हा मुलगा आता खूपच बदलला आहे. खूप शांत संयमी आणि समजूतदार.

त्याला फोन केल्यावर त्याची " हा बोला मॅडम" म्हणायची पद्धत मला जाम आवडते. त्याला फोन करून म्हटले ना अरे काही नाही तुला डिस्टर्ब करायला फोन केला की याचे उत्तर ठरलेल " मी कधी डिस्टर्ब होत नाही." आता खरे खोटे तो आणि देवच जाणे. काही असो पण त्याच्याशी बोलल्यावर खूप बरे वाटते.

तो जरी शांत असला तरी आपण जर एखादी चूक केली तर तिथल्या तिथे आपल्याला टोकायला कमी करत नाही. रागावल्यानंतरचा जमदग्नी चा अवतार त्याच्या सगळ्या जवळच्या व्यक्तींनी एकदा तरी अनुभवला असेल. याची अजून एक खासीयत अशी की याच्या मनाचा ठाव घेणे म्हणजे एक अशक्य गोष्ट. कुणाचे कौतुक करताना ही हा फार मोजून मापून करेल. मला याचे खूप कौतुक आहे पण आतापर्यंत त्याने माझे असे मनमोकळे कौतुक केलेलं मला आठवत नाही. एकदा माझ्या ब्लॉग वर याची 'खूप छान अशी कंमेंट आली तेव्हा मला जरा आश्चर्य वाटले इतक्या लगेच वाचला ब्लॉग म्हणून मी त्याला तसे विचारले ही. आणि अपेक्षित उत्तर मिळाले. म्हणे खरं सांगू नाही वाचला ब्लॉग पण मी कधीच काही लिहीत नाही आणि तुला वाईट वाटते म्हणून लिहिले. बरे वाटले चला इतका तर विचार येतो या मैत्रिणीचा. इथं एक गोष्ट आवर्जून सांगावीशी वाटते की माझ्या दोन आर्टिकल नंतर " तू काय लेखिका होणार की काय?" असे प्रश्नार्थक का होईना पण माझ्या लिखाणाचा हुरूप वाढवणारे वाक्य तो बोलून गेला आणि एक दोन करता करता ४० लेख झाले.  लेखिका होईन की नाही माहीत नाही पण लिहिण्याची इन्स्प्रिंरेशन मात्र मिळाली. 

मंदार मितेश ला मुलांचा बॉस आणि कधी कधी डॉन म्हणतो. का ते माहित नाही? पण माझा असा अंदाज कि सगळे त्याचे ऐकतात म्हणून असेल.  एक गोष्ट मात्र नक्की कि तो स्वतःची कुठलीही गोष्ट समोरच्याला अशा प्रकारे पटवून देतो कि ती टाळणे त्या व्यक्ती साठी अशक्य असते.

मितेश चा अजून एक गुण म्हणजे तो जे काही करतो ते मनापासून असते मग ती मैत्री असो की त्याचे काम किंवा एखादी ऍक्टिव्हिटी. १७ सप्टेंबर २०१७ मध्ये याने पहिली ५ की मी ची मॅरेथॉन पूर्ण केली. आणि त्यानंतर कदाचित विरार वसई मधली एकही मॅरेथॉन त्याने चुकवली नाही.  मला वाटते अगदी पूर्ण नाही पण या गोष्टीचे ५०% श्रेय याची बायको " जस्मिता" हिचे असणार. एकदा आम्ही बोलत असताना याचे बाबा मला म्हणाले होते " मितेश मुलगा म्हणून सतत माझ्या पाठीशी उभा राहतो". आई वडिलांकडून असे उद्गार निघणे म्हणजे किती भाग्य. त्यादिवसपासून त्याच्याबद्दल चा आदर जास्त दुणावला.

मितेश जशी मॅरेथॉन धावतोस आणि ती पूर्ण करतोस तसाच आयुष्यात खूप पुढे जा आणि तुझी सगळी स्वप्न पूर्ण कर अशी मनापासून इच्छा.

खूप बिझी असणाऱ्या, सतत माणसांच्या गराड्यात असणाऱ्या या मित्राला या मैत्रिणीची कधी आठवणही येत नसेल पण माझ्यासाठी खूप स्पेशल मित्र आहे हा आणि कायम राहील.