अधुरी कहाणी भाग २

सना ला जवळ घेऊन त्याने ठरवलं खरे की इतिहासाची पुनरावृत्ती द्यायची नाही. पण कसे? काय? हजार प्रश्न त्याच्या डोक्यात थैमान घालत होते. सनाचा रडका चेहरा आणि तिची अवस्था पाहून त्याचा जीव कासावीस होत होता. त्याला तिची आठवण झाली त्याने ही तिच्याशी नाते तोडल्यावर परत वळून पाहिले नव्हते. तिचे काय झाले असेल याचा त्याने विचारही केला नाही. आता मात्र त्याला त्या त्रासाची जाणीव होत होती. आणि मग जीव जास्तच घाबरून जात होता.

आज कोणालाही धड जेवण गेले नव्हते. बायकोची धुसफूस सुरू होती. सना जेमतेम दोन घास खाऊन झोपायला गेली. हा मात्र अस्वस्थ होऊन हॉल मध्ये फेऱ्या मारत होता. काय करावे सुचत नव्हते आधी तिचा मग सनाचा चेहरा समोर येत होता. दोन तासानंतर त्याच्या डोक्यात काहीतरी आले. बऱ्याच वेळानी तो शान्त बसला आणि घड्याळ पाहिले तर १ वाजून गेले होता. तो झोपायला गेला. सकाळी उठल्यावर ऑफिस ला निघायच्या आधी तो सनाच्या खोलीत गेला रडून रडून हाल झाले होते तिचे. त्याने सनाला सांगितले बेटा दोन दिवस सुट्टी टाक ऑफिस ला आपण जरा बाहेर जाऊन येऊ. सनाने फक्त मान हलवली. तिने बाबाला उलटून एकही प्रश्न विचारला नाही , तिचा बाबांवर पूर्ण विश्वास होता. त्याने बायकोला सांगितले " अगं ऐक मी आणि सना दोन दिवस गावी जातोय" कपाळावर आठ्या आणत तिने विचारलं "का?" . त्याने तितक्याच शांतपणे उत्तर दिले " तिला आपली आता जास्त गरज आहे. तिने थोडे विशालच्या विचारातून बाहेर पडावे म्हणून तिला नेतोय गावी. तू येणार आहेस का?". ती मानेनेच हो म्हणाली.

 सकाळी तिघे निघाले. नेहमी बाबाच्या बाजूला पुढे बसायचे म्हणून हट्ट करणारी किंवा मीच चालवणार कार म्हणून मागे लागणारी सना आज एकटी मागे जाऊन बसली होती. त्याने डोळ्यानेच बायकोला काही बोलू नको म्हणून खूण केली. गाडी चालवताना त्याचे अर्धे लक्ष सना कडे होते. अधून मधून तो तिला काही ना काही सांगत होता . पण सना चे अजिबात लक्ष नव्हते ती नुसते हम्म हू अशी उत्तर देत होती. तिचे लक्ष फक्त तिच्या मोबाईल मध्ये होते आणि डोळ्यात पाणी. संध्याकाळ होता होता ते घरीं पोहोचले. थोडी साफसफाई केल्यावर बायकोने किचन चा ताबा घेतला.  तो आणि सना बाहेर अंगणात खुर्च्या टाकून बसले. सना चे लक्ष अजूनही मोबाईल मधेच होते. ती विशाल चे फोटो पाहत होती. आणि डोळ्यांच्या कडापाणावलेल्या होत्या. त्याने सना ला सांगितले उद्या आपण दोघे जरा बाहेर जाऊ मला बोलायचे आहे तुझ्याशी. सना मानेने हो म्हणाली. जेवण आवरून ते झोपायला गेले. दोघी झोपायला गेल्यावर याने विशाल ला फोन करायचे ठरवले.  त्याने विशाल ला फोन केला दोनदा रिंग झाल्यावर त्याने कट केला. थोडा वेळ वाट पाहून त्याने परत फोन केला परत तेच. त्याने आधी त्याला मेसेजेस ही केले होते पण रिप्लाय नाही. साधारण त्याला अंदाज आला होता विशालच्या वागण्याचा. सकाळी फ्रेश होऊन सना आणि तो समुद्रावर गेले फिरायला. त्याने बोलायला सुरुवात केली सना बेटा मला आज तुला काहीतरी महत्वाचे सांगयाचे आहे. माझ्या भूतकाळाबद्दल. इतका वेळ मोबाईल मध्ये गढून गेलेल्या सना ने डोके वर केले आणि बाबा कडे आश्चर्य वाटून पाहायला लागली. आता तो फक्त बोलत होता आणि सना ऐकत होती. त्याने तिला सांगितले की त्याच्या ही आयुष्यात अशी व्यक्ती होती जी त्याच्यावर अतोनात प्रेम करत होती. पण माझ्या करीयर च्या वाटेवर तिला वेळ देऊ शकलो नाही मग एक दिवस असाच सगळी नाती तोडून फक्त कामावर लक्ष केंद्रित केले. त्या दिवसात तिचा पूर्ण विसर पडला. त्यानंतर मी लग्न केले आणि एक दिवस कळलं की ती गेली माझी वाट पाहून . त्यावेळी मला थोडा धक्का बसला बस.... मी इतका तुमच्या सगळ्यात गुंतलो होतो की तिच्या जाण्याचे जास्त दुःख ही झाले नाही. पण त्यादिवशी जेव्हा विशाल साठी तुला रडताना पाहिले तेव्हा  मला तिची प्रकर्षाने आठवण झाली.  तिच्या यातना मी तुझ्या डोळ्यात पाहिल्या. तिच्या प्रेमाची जाणीव त्यावेळी जाणवली मला. खूप अपराधी वाटले. सना बेटा मी माझे प्रेम गमावून बसलो , मला तुला नाही गमवायचे. तो रडू लागला. सना ला काय करावे कळेना. तो पुढे म्हणाला सना बेटा माहीत आहे खूप कठीण आहे पण यातून बाहेर पड. आम्ही आहोत तुझ्या सोबत. तो पुढे म्हणाला आपण नूतन मावशी कडे जाऊ, तुला मदत होईल . नूतन मावशी आईची खास मैत्रीण , कॉउन्सलर, सनाची लाडकी, आईपेक्षा तिची मावशी शी गट्टी जास्त. सनाला ला खरेतर काही कळत नव्हते. बाबाला इतके अगतिक तिने पाहिल्यानंदा पाहिले होते. बाबाचा भूतकाळ तिच्यासाठी धक्कादायक होता. त्याच्या अश्रूंनी त्याची तगमग बोलून दाखवली होती.  एकीकडे विशालची आठवण दुसरीकडे बाबाची काळजी. ती फक्त हो जाऊया म्हणाली. थोड्या वेळाने ते घरी परतले. दोघेही शांत, बायकोला काही कळेना. त्याने नंतर सांगतो म्हणून तिला टाळले. दोन दिवस राहून ते परत आले. सना मध्ये थोडा बदल होता ती मध्येच बाबाशी स्वतःहून बोलायला येत होती. रुटीन सुरू झाले. रविवारचा दिवस साधून ते तिघे नूतन मावशी कडे गेले. तोवर त्याने बायकोला साधारण गोष्टी सांगितल्या त्यामुळे ती ही कटकट ना करता तयार झाली. जेवण आटोपल्यावर तिने सनाला बेडरूम मध्ये बोलावले. आणि म्हणाली बाबाने कल्पना दिलीय मला पण एक कॉउन्सलर म्हणून मला तुझ्याकडून ऐकायचं आहे.  तू सांग परत एकदा. सनाने पहिल्यापासून सगळे सांगितल. आणि रडत रडत च म्हणाली मावशी खूप प्रयत्न करते पण नाही विसरता येत आहे. सगळ्या गोष्टी आठवतात पुन्हा पुन्हा.  मावशी ने सगळे शांतपणे ऐकून घेतलं मग म्हणाली सना  आता मी सांगेन ते नीट ऐक. मी आता फक्त तुला दिशा दाखवतेय त्यावर चालायचे की नाही हे तूलाच ठरवावे लागेल. पण यातून बाहेर पडायला तुझी मदत फक्त तूच करू शकतेस. सगळ्यात आधी मोबाईल मध्ये , कॉम्पुटर मध्ये त्याचे जेवढे फोटो आहेत सगके डिलिट कर. त्याला ब्लॉक नको करुस पण सोशल मीडियावर जिथे जिथे शक्य आहे तिथे तिथे त्याच्याशी डिस्कनेक्ट हो. त्याचे नंबर ही डिलिट कर फोनमधून तरी डोक्यातून नाही होणार कदाचित पण निदान इथे तरी. कामात व्यस्त राहा , आईला मदत कर. बाबांशी गप्पा मार, मित्र मैत्रिणींना भेट मजा कर पण त्याचा विषय शक्य तितका टाळ. एखादी आवड जप. इतकी मोठी हो की विशाल ला पश्चात्ताप होईल तुला नाकारल्याचा. खूप कठीण आहे हे सगळे पण कर. एकदम नाही पण जमेल हळूहळू.  सना सगळे ऐकत होती, काही गोष्टी पटत होत्या तर काही कठीण वाटत होत्या. पण मावशी बरोबर तासभर बोलून तिला बळ आले होते. आणि बाबाचे शब्द तिला आठवत होते. तिने मनाशी निर्धार केला, विशाल ला विसरणे जरी शक्य नसले तरी ती त्याला आता स्वतःच्या आयुष्यातून दूर ठेवणार होती. तिला स्वतःची ओळख निर्माण करायची होती.

ते घरी आले जातानाची सना आणि येतानाची सना यात फरक होता, तिच्या चेहऱ्यावर एक आत्मविश्वास आला होता. मनाशी काहीतरी पक्के करून ती बाहेर पडली. थोड्या दिवसातच दोघांना सना मधला फरक जाणवू लागला होता.  नेहमीप्रमाणे नूतन मावशीची जादू काम करत होती.  आता  ८-९ महिने होत आले सना विशाल च्या विचारातून बाहेर पडली होती. मावशीने सांगितलेली प्रत्येक गोष्ट तिने अंमलात आणली होती. मधूनच कधीतरी तिच्या डोळ्यात पाणी दिसे पण ते तेवढ्या पूरताच असे.  ऑफिस मध्ये ही सना ची प्रगती होत होती. तिला एक मोठे प्रोजेक्ट चे काम देण्यात आले होते. सगळे आलबेल होत होते. तो आणि बायको दोघेही खुश होते. त्याला हायसे वाटत होते पण त्याने केलेल्या चुकीची खंत मात्र त्याला सलत होती. असेच एका रात्री जेवण आटोपल्यावर तिघे गप्पा मारत बसले होते , गप्पा ऐन रंगात आल्या होत्या. तो जोशात दोघींना काहीतरी सांगत होता. इतक्यांत सना चा फोन वाजला. सनाने फोन घेतला समोरून एक आवाज , सना म्हणाली " हा, बोल विशाल." विशाल चे नाव ऐकून दोघे शांत झाले. त्यांना टेन्शन आले आता कुठे सना सावरत होती आता परत. सना पुढे म्हणाली , " मी तुला कधीच माफ केलेय , पण आपल्यात जे होते ते केव्हाच संपलेय. मला परत नको त्या गोष्टी. " इतके बोलून तिने शांतपणे फोन ठेवला. दोन सेकंद फोन कडे पाहत राहिली आणि मग परत बाबा कडे वळून म्हणाली " हा बाबा बोल , पुढे काय झाले?" . तिला नॉर्मल पाहून दोघे सुखावले. तुम्ही गप्पा मारा मी पटकन कॉफी करून आणते म्हणत बायको उत्साहाने स्वयंपाक घरात गेली. त्याने सना कडे पाहिले ती हसत होती. त्याने तिचा चेहरा हातात घेतला आणि हलकेच तिच्या कपाळावर ओठ टेकवले. आता ही त्याच्या डोळ्यात पाणी होते......एकीकडे मुलीला सावरल्याचे आनंदाश्रू तर दुसरीकडे तिच्या आठवणींचे दुखाश्रु.........